احمدی نژاد و آقایش در این چهار ساله، غنی سازی را "خط قرمز" نظام اعلام می کردند و ... در چنین فضای آلوده ای که مسئله "غنی سازی" به شدت حیثیتی و ناموسی شده بود، رسانه های دولتی و رسمی همواره در پی آن بود که از احمدی نژاد، قهرمانی ملی و تاریخی در قضیه هسته ای بسازند. آنها چنین وانمود می کردند که او حاضر است مانند یک سرباز با غیرت و متعصب، از ناموس عشیره اش دفاع کند و قلب هر کسی را که خیال نزدیک شدن به او را داشته باشد با گلوله مذاب بدراند! اما این روزها، در یک چرخش ناگهانی این سرباز، بخوانید احمدی نژاد، تفنگ از دست انداخته، تمام خاکریزهای قبلی را بخشیده و به مانند سربازی شکست خورده و مستاصل، با دست خود، ناموس سرخاب سفیداب کرده اش را سوار بر اسب به آغوش کثیف اجنبی ها برده تا متجاوزان روسی و فرنسی آنگونه که می خواهند کام بر گیرند و شبی را به عیش و میگساری و ... بگذرانند! یا للعجب! به راستی چه شده است که دولت کودتا چنین شکست مفتضحی را پذیرفته است؟ به گمان من باید ریشه این اقدام عجیب را در مقایسه فضای امروز ایران با روزهای قبل ار انتخابات چهار ماه قبل جست. مخالفتهای علنی گروه کثیری از مردم در این چهار ماه، با شعارها و سیاستهای رسمی دولت، در سی سال اخیر بی مانند بوده است. ... اقدامات مردم سبز ... و نیز فضای کنونی دانشگاهها، هیچ نشانی از آرامش فضای کشور در ماههای آینده ندارد. ماههایی که در آنها روزهایی غیر قابل پیش بینی 13 آبان، 16 آذر، عاشورا و تاسوعا، و نیز 22 بهمن قرار دارد و موج سبز را سر باز ایستادن در این روزهای مهم نیست. ... از این رو به جد معتقدم عقب نشینی بی سابقه ایران در مذاکرات هسته ای اخیر، ریشه در وجود سایه سنگین جنبش سبز بر جامعه امروز ایران و بروز شرایط غیرعادی در کشور به دلیل ادامه اعتراض آنها دارد
